Apologeet.nl
Hoe zit het met de Kanaänitische genocide?
Atheïst Richard Dawkins beschouwt de oorlog om Kanaän als één van de meest moreel afschuwelijke aspecten van het OT (Oude Testament).1 In zijn boek ‘The God Delusion’, schrijft hij,
De Bijbelverhalen over Jozua’s vernietiging van Jericho, en de invasie van het Beloofde Land in het algemeen, is moreel gezien niet te onderscheiden van Hitlers invasie in Polen, of Saddam Hoessein’s bloedbaden op de Koerden en de Moeras-Arabieren. De Bijbel is misschien een boeiend en poëtisch fictief werk, maar het is niet het soort boek dat u uw kinderen zou moeten geven om hun morele kompas te vormen. Het verhaal van Joshua in Jericho is namelijk het onderwerp van een interessant experiment in kinderlijke moraliteit.2
Hoe begrijpen we Gods gebod om het volk van Kanaän “volkomen te vernietigen” (Deut. 7: 2)? Hij droeg de koning van Israël op om “de hele Amalekitische natie volledig te vernietigen – mannen, vrouwen, kinderen, baby’s, runderen, schapen, geiten, kamelen en ezels” (1 Samuël 15: 3). Hoe zou we dit ooit verenigen met God, die liefdevol en van alle mensen houd?
1. De Kanaänieten waren sadistisch en verdorven
Als een van je buren zich gedroeg als een Kanaäniet, zou je je deur op slot doen en de politie bellen! De Kanaänitische cultuur was grondig verdorven en maakte zich schuldig aan barbaarse daden, zoals het levend verbranden van pasgeboren baby’s, groepsverkrachtingen en moord. Deuteronomium legt uit: “Ze verbranden zelfs hun zonen en dochters in het vuur van hun goden” (Deut. 12:31). Harvard-geleerde G.Earnest Wright legt het uit:
De aanbidding van deze goden [Baälisme] bracht enkele van de meest demoraliserende praktijken met zich mee die toen bestonden. Onder hen waren het offeren van kinderen, een praktijk die in Egypte en Babylonië allang is afgedankt, tempelprostitutie en het aanbidden van slangen op een dusdanige grote schaal die bij andere volken onbekend was.3
John Wenham schrijft,
Molech-offers werden vooral in verband gebracht met geloften en plechtige beloften, en kinderen werden geofferd als de strengste en meest bindende afspraak wat betreft de heiligheid van een belofte.4
Het is niet verwonderlijk dat de vallei van Hinnom (Gehenna), waar de Molech-aanbidding werd beoefend in de dagen van Manasse, het Joodse beeld van de hel heeft verschaft.5
Geleerde Clay Jones legt uit,
Molech was een Kanaänitische god uit de onderwereld, afgebeeld als een rechtopstaand wezen met een stierenkop en met een menselijk lichaam. In de buik werd een vuur gestookt en in de uitgestrekte armen werd een kind geplaatst dat moest worden verbrand… En het waren niet alleen baby’s; kinderen van vier werden ook geofferd.6
Onder hen werd een bronzen beeld van Kronos geplaatst, met zijn komvormige handen boven een bronzen ketel, waarin het kind moest verbranden. Terwijl de vlammen, die het kind begon te verbranden, het lichaam omringde, verschrompelden de ledematen en leek de mond te grijnzen alsof het lachte, totdat hij voldoende was verschrompeld om in de ketel te glijden.7
De Bijbel vertelt ons dat de vernietiging van de Kanaänieten geen oordeel van ras was. God verklaarde expliciet dat deze mensen moesten worden gedood vanwege hun gruwelijke en sadistische daden (Lev. 18: 20-30). Als het Joodse volk dezelfde dingen deed, beloofde God hen dezelfde straf (Lev. 18:29). Als ze mochten samenleven, zo legde God uit, dan zou de Kanaänitische cultuur hen uiteindelijk ruïneren doordat ze zich ermee zouden vermengen (Ex. 23: 20-33)
Bovendien waren de Kanaänieten degenen die de achterblijvende Joden als eerste aanvielen, in plaats van andersom. Een van de Kanaänitische bevolkingsgroepen (de Amalekieten) viel de Joden aan terwijl ze door de woestijn reisden (Ex. 17: 8-13). In feite vielen ze herhaaldelijk de Israëlieten aan, in een poging de “zwakke en vermoeide” achterblijvers eruit te pikken (Num. 14:45; Deut. 25: 17-19) – een verwijzing naar zwakke Joodse mensen (mogelijk kinderen of ouderen). Toen de Joden zwak waren, probeerden de Kanaänieten ze uit te roeien (Deut. 23: 3-4). John Wenham merkt op: “De legers in dit gebied namen geen gevangenen. Ze roeiden iedereen uit.”8 Er zou geen genade zijn geweest voor het Joodse volk.
Toen de nazi’s het Joodse ras probeerden uit te roeien in de 20ste eeuw, werden er maar weinig tegenmaatregelen getroffen. En toch probeerden deze oude naties duidelijk precies hetzelfde te doen – zij het meer dan drie millennia geleden. In plaats van gaskamers en ovens te gebruiken, zouden de Kanaänieten zwaarden en speren hebben gebruikt, maar het resultaat zou hetzelfde zijn geweest. Als God geen oorlog had geboden, zouden de Joden zijn uitgeroeid. Het was doden of gedood worden.
Daarom was de oorlog met de Kanaänieten niet de vernietiging van een onschuldige groep mensen. Het was de doodstraf van een ziek, verworden en barbaarse cultuur. Als een moderne man zou worden betrapt op het plegen van een van deze daden, zouden maar weinigen pleiten voor vrijlating. De vernietiging van de Kanaänieten was een zwaar oordeel, maar hun zonde was minstens even ernstig.
2. De Joden voerden gewoonlijk geen offensieve oorlogen – alleen defensieve
De Joden mochten niet zomaar landen veroveren. Toen ze dit probeerden zonder de goedkeuring van God, werden ze volkomen verslagen (1 Sam. 4; Num. 14: 41-45; Joz. 7). God was duidelijk de baas over de vernietiging van Kanaän – niet de Joden. De koning stond onder God – niet boven hem.9 Bovendien beval God ná de oorlog met Kanaän geen andere offensieve oorlogen in Israël. Gedurende deze tijd waren de oorlogen van Israël meestal defensief (zie Ex. 17: 8; Num. 21: 1; Deut. 3: 1; Joz. 10: 4; Num. 31: 2-3). Copan schrijft het volgende: “Alle gesanctioneerde Yahweh-veldslagen ná de tijd van Jozua waren defensieve, inclusief Jozua’s strijd om Gibeon te verdedigen (Joz. 10-11). Hoewel er bepaalde offensieve veldslagen plaatsvonden in de tijd van de rechters en onder David en ook nog daarna, worden deze natuurlijk niet als ideaal of voorbeeldig geprezen.”10
3. God deed niet aan vriendjespolitiek
Door de Bijbel heen zien we dat God om alle mensen geeft. Ook al waren de Moabieten volkomen slecht, God toont medelijden met hen (Jes. 15: 5; 16: 9). Hoewel de Assyriërs en Egyptenaren de Joden onderdrukten, noemt God hen “mijn volk” (Jes. 19:25). Herhaaldelijk, door het OT, zien we dat God de vreemdeling liefheeft (Lev. 19: 33-34; Deut. 10: 18-19), en hij toont geen voorkeursbehandeling. Zelfs bij het voorspellen van de vernietiging van de Kanaänieten zien we dezelfde onpartijdigheid in Gods karakter. In Deuteronomium 9: 1-6 lezen we:
1Luister, Israël! U gaat heden de Jordaan oversteken om het land binnen te gaan en in bezit te nemen van volken die groter en machtiger zijn dan u, met grote en hemelhoog versterkte steden; 2een groot en lang volk, de Enakieten, die u zelf kent en over wie u zelf Num. 13:32,33 gehoord hebt: Wie kan standhouden tegenover de Enakieten? 3Daarom moet u heden weten dat het de HEERE, uw God, is Die voor u uit de Jordaan overtrekt, een Deut. 4:24; Hebr. 12:29 verterend vuur. Hij zal hen wegvagen en Hij zal hen aan u onderwerpen. U zult hen uit hun bezit verdrijven en hen al snel ombrengen, zoals de HEERE tot u gesproken heeft. 4Wanneer de HEERE, uw God, hen van voor uw ogen verjaagd heeft, zeg dan niet in uw hart: Vanwege míjn gerechtigheid heeft de HEERE mij in dit land gebracht om het in bezit te nemen. Want het is vanwege de goddeloosheid van deze volken dat de HEERE hen van voor uw ogen uit hun bezit verdrijft. 5Niet vanwege uw gerechtigheid of vanwege de oprechtheid van uw hart komt u hun land in om het in bezit te nemen, maar vanwege de goddeloosheid van deze volken verdrijft de HEERE, uw God, hen van voor uw ogen uit hun bezit, en om het woord gestand te doen dat de HEERE, uw God, uw vaderen, Abraham, Izak en Jakob, gezworen heeft. 6Daarom moet u weten dat het niet vanwege uw gerechtigheid is dat de HEERE, uw God, u dit goede land geeft om het in bezit te nemen, want u bent een halsstarrig volk.
God erkende dat de Joden “een koppig volk” waren. En toch wilde hij de natie Israël gebruiken om de wereld een zegen te brengen (Gen. 12: 2-3; 18:18; 22:18; 26: 4; 28:14; Ex. 9:16; Joz. 4:24; 1 Koningen 8: 41-43; Ps.72: 17; Jer.4: 2; Zach.8: 13; Ezech.36: 22-23; Jes.19: 24-25; 37:20 ; 45: 22-23; 52:10; 66: 18-19). Als Israël was vernietigd, zou dit Gods plan om zegen door de Messias te brengen, hebben verstoord. Daarom koos God het Joodse volk – niet om anderen te onderdrukken – maar uiteindelijk om anderen te zegenen.
4. God gaf de Kanaänieten een kans om te veranderen
God wacht geduldig tot alle mensen zich tot hem keren, en hij is niet snel toornig (Ex.34: 6-7; Ps.103: 8). God had medelijden met de Ninevieten en bracht geen oordeel, omdat ze “het verschil tussen hun rechter- en linkerhand niet kenden” (Jon. 4:11). In Ezechiël lezen we dat God geen behagen schept in het oordeel van de goddelozen (Ezech. 33:11). In Jeremia zegt God dat hij zal afzien van het oordeel, als de goddelozen slechts van gedachten veranderen:
7Het ene ogenblik doe Ik de uitspraak over een volk en over een koninkrijk dat Ik het weg zal rukken, af zal breken en zal doen ondergaan.8 Bekeert zich dat volk waarover Ik die uitspraak heb gedaan echter van zijn kwaad, dan zal Ik berouw hebben over het kwade dat Ik het dacht aan te doen. (Jer. 18: 7-8)
Als deze mannen zouden zijn veranderd, zou God hen niet hebben geoordeeld.
In feite stond God toe dat de Joden 400 jaar lang in slavernij verkommerden, zodat de Kanaänieten de kans kregen om zich te bekeren. Hij veroordeelde hen niet onmiddellijk, omdat de zonden van de Kanaänieten “hun vernietiging nog niet rechtvaardigden” (Gen. 15:13; 16). Dat wil zeggen, ze waren niet voorbij de ‘point of no return’. Maar tegen de tijd dat de Joden voor de strijd kwamen was hun tijd voorbij.
Gedurende deze periode van 400 jaar wisten de Kanaänieten dat God voor hen zou komen. Eerder vernietigde God Sodom en Gomorra, steden die gevuld waren met Kanaänieten. Tegen de tijd dat de Joden aan de grens stonden, klaar om te vechten, vertelde Rachab hun dat ze hadden gehoord van Gods oordeel over Egypte (Joz. 2:10; zie 9: 9). Met andere woorden, uitdagend negeerden de Kanaänieten deze ernstige waarschuwingen.11
5. Diplomatie was de gebruikelijke methode
Als Israël in een oorlog verwikkeld raakten, zouden ze meestal eerst een vredesverdrag aanbieden. Deuteronomium 20:10 zegt: “Wanneer u een stad nadert om ertegen te vechten, zult u haar vredesvoorwaarden aanbieden.” Als de mensen zich overgaven, zouden ze geen kwaad worden gedaan. Ze zouden echter arbeiders worden in Israël. Dit lijkt misschien hard, maar vergeet de oude context van het Nabije Oosten niet. Toen de Ammonieten een van de steden van Israël omsingelden, eisten ze dat elke burger als een teken van vrede en overgave één van hun ogen zou uitsteken (1 Sam. 11: 1-2)! Dit is de reden waarom de naburige naties de Hebreeuwse koningen als “barmhartige koningen” beschouwden (1 Koningen 20:31).
Dit vredesverdrag werd niet aangeboden aan deze zeven bevolkingsgroepen in Kanaän (bijv. Hettieten, Amorieten, Kanaänieten, Perizzieten, Hevieten en Jubusieten), zoals Deuteronomium 20:16 expliciet maakt. Dit was waarschijnlijk omdat de Joden oorspronkelijk naar koning Sihon (van de Amorieten) kwamen met ‘vredes woorden’ (Deut. 2:26), maar de koning ‘niet bereid’ was hen door zijn land te laten trekken (Deut. 2) : 30). Maar degenen die Kanaän wilden verlaten, werden waarschijnlijk gespaard. Rachab’s hele familie werd bijvoorbeeld voor het oordeel gespaard (Joz. 2:13). Dit was omdat ze zich overgaf aan de Joden. De overige Kanaänieten werden vermoord omdat ze ervoor kozen om te blijven.12
6. De beschrijvingen in Joshua waren mild vergeleken met het oude Nabije Oosten
In het boek van Jozua lezen we,
(Joz. 10: 24-27) Toen ze deze koningen naar Jozua brachten, riep Jozua alle mannen van Israël bij zich en zei tegen de leiders van de strijdkrachten die met hem waren meegegaan: “Kom dichterbij, zet je voeten. op de nek van deze koningen.” Dus kwamen ze dichterbij en zetten hun voeten om hun nek. 25 Toen zei Jozua tegen hen: ‘Wees niet bang en wees niet ontzet! Wees sterk en moedig, want zo zal de HERE doen met al uw vijanden met wie u strijdt.” 26Daarna sloeg Jozua hen en doodde hen, en hij hing hen aan vijf bomen; en ze hingen tot de avond aan de bomen. 27 Het gebeurde bij zonsondergang dat Jozua een bevel gaf, en ze haalden ze van de bomen en gooiden ze in de grot waar ze zich hadden verstopt, en gooiden grote stenen over de opening van de grot, tot op de dag van vandaag.
Als modernisten deze passage lezen, zijn velen geschokt. Dit lijkt meer op een scène uit de film Braveheart dan op een passage uit de Bijbel! Maar toch, als we dit vergelijken met het oude Nabije Oosten, zien we dat dit eigenlijk vrij mak en mild was. Copan schrijft:
De neo-Assyrische annalen van Ashurnasirpal II (883-859 v.Chr.) Beschrijven met genoegen het villen van levende slachtoffers, het aan palen hangen van anderen en de opgehoopte lichamen voor de show. Ze scheppen op over hoe de koning lichamen sloeg en hoofden in stapels plaatste; de koning schepte op over het uitsteken van de ogen van de troepen en het afsnijden van hun oren en ledematen, gevolgd door het tentoonstellen van hun hoofden rondom een stad.13
Oorlog was een bloedig onderdeel van het oude Nabije Oosten. Maar in Jozua 10 lezen we dat deze koningen niet werden gemarteld of vernederd. In plaats daarvan kregen ze een snelle militaire executie. Door hun lichamen op te hangen, gaf Jozua een objectieve les voor de mensen dat deze slechte mannen door God zouden worden veroordeeld vanwege hun wreedheid (Deut. 21:23). Dat wil zeggen, hij benadrukte dat dit geen menselijk oordeel was, maar een goddelijk oordeel.
7. “Volkomen vernietigen” is geen absolute taal
Toen God het bevel gaf om de Kanaänieten “volkomen te vernietigen”, is het goed mogelijk dat dit verwant was aan de oude oorlogsretoriek of hyperbolische taal uit het Nabije Oosten. Er zijn verschillende redenen om aan te nemen dat dit ook zo was:
Ten eerste hebben enkele Kanaänieten de oorlog overleefd, ook al beweerde Joshua dat ze “allemaal” waren vernietigd. Joshua vermeldt:
Zo versloeg Jozua heel het land, het Bergland, het Zuiderland, het Laagland en de hellingen, en al hun koningen. Hij liet geen overlevende over, ja, hij sloeg alles wat adem had met de ban, zoals de HEERE, de God van Israël, geboden had… Zo nam Jozua heel dit land in: het Bergland en heel het Zuiderland, heel het land Gosen, het Laagland, de Vlakte en het Bergland van Israël met zijn laagland” (Joz. 10:40; 11:16).
Herhaaldelijk zegt Jozua dat hij het bevel vervulde om de Kanaänieten volkomen te vernietigen “precies zoals Mozes, de dienaar van de HEER, geboden had” (Joz. 11:12, 15, 20). Toch herhaaldelijk, lezen we ook: “Jozua heeft niet al het land ingenomen” (Joz. 13: 1-5), en hij ontdeed zich niet van alle mensen (Joz. 13:13). Jozua zegt dat hij het Anakim-volk “volkomen vernietigd” had (Joz. 11: 21-22), maar later in het boek vraagt Kaleb toestemming om de Anakim te verdrijven (Joz. 14: 12-15; 15: 13-19). Rechters vermelden dat “de Kanaänieten volhardden in dat land” (Richt. 1:21) en “zij verdreven [de Kanaänieten] niet volledig” (Richt. 1:28). Later in Salomo’s tijd lezen we dat de “Amorieten, Hethieten, de Ferezieten, de Hivieten en de Jebusieten” nog steeds in het land bestonden, omdat “de zonen van Israël hen niet volledig konden vernietigen” (1 Koningen 9: 20- 21).
Verder schrijft Mozes dat een toekomstige generatie Israëlieten “volledig vernietigd zal worden” (Deut. 4:26). Natuurlijk heeft de natie Israël “volledig vernietiging” overleefd.
Nog een ander voorbeeld. God gebood koning Saul: “Ga en sla Amalek neer en vernietig alles wat hij heeft, en spaar hem niet; maar breng iedereen zowel man als vrouw, kind en kind, os en schaap, kameel en ezel ter dood” (1 Sam. 15: 3). Natuurlijk voldoet Saul aan dit bevel, en hij “vernietigde totaal alle mensen met de scherpte van het zwaard” (1 Sam. 15: 8). Maar later in hetzelfde boek vochten Davids mannen tegen een aantal stammen, waaronder de “volkomen vernietigde” Amalekieten (1 Sam. 28: 8; zie 1 Kron. 4:43). Dit zijn geen fouten in de tekst. In plaats daarvan kunnen we de tekst verkeerd interpreteren als we van mening zijn dat dit absolute uitspraken zijn.
Zelfs na de oorlog met Kanaän werden de Joden nog steeds gewaarschuwd voor gemengde huwelijken en het volgen van deze mensen (Joz. 23: 12-13; Deut. 7: 2-5). Deze waarschuwingen zouden zinloos zijn, tenzij er nog overlevenden waren.
Dit levert bewijs voor de interpretatie dat het absolute taalgebruik tijdens deze oorlog misschien niet zo absoluut is. In plaats daarvan kan dit een geval zijn van hyperbolisch taalgebruik, waarbij de auteur alomvattende taal gebruikt voor effect. We zouden kunnen zeggen: “Iedereen heeft het nieuwe nummer van Blôf gehoord” of “De hele stad was in rep en roer na het nieuwsbericht op de NOS.” De Bijbel gebruikt hyperbolische taal wanneer het er van spreekt dat “de hele wereld” (Rom. 1: 8) van Christus heeft gehoord, de “wereld” een hongersnood heeft meegemaakt (Handelingen 11:28), of dat “elke natie onder de hemel” naar Jeruzalem kwam om Pinksteren te vieren (Handelingen 2: 5).
Ten tweede was oorlogsretoriek gebruikelijk in het oude nabije oosten. Copan noemt het bijvoorbeeld het gebruik in Egypte’s Tuthmosis III, Hettitische koning Mursilli II, Ramses II, de Merneptah Stele, Moab’s koning Mesha en de Assyrische heerser Sanherib. 14 Elk van deze koningen gebruikt taal die lijkt op Jozua. Terwijl de koning beweerde dat “allen” waren gedood, hebben sommigen het nog overleefd. Anders gezegd, deze oorlogsretoriek werd gebruikt om de totale vernietiging van de natie te beschrijven, in plaats van elke individuele persoon. We moeten deze uitspraken niet als onjuist beschouwen; we zouden ze hyperbolisch noemen.
Ten derde was de focus van deze oorlog op het vernietigen van het religieuze systeem en de militaire bolwerken van de Kanaänieten (Deut. 12: 2-3). Dit is de reden waarom Achan werd vermoord voor het stelen van goederen uit de stad Ai (Joz. 7: 20-26), maar niemand werd gedood omdat hij het leven van en burger had gespaard – ook al waren er duidelijk overlevenden. OT-geleerde Richard Hess schrijft: “De nadruk ligt op het leiderschap, de koningen, en niet de steden. De heersende elite was tegen Joshua. Er wordt niets gezegd over de bevolking van deze steden en hun houding.”15
Ten vierde gebruiken Mozes en Joshua verschillende woorden om deze oorlog te beschrijven. Overweeg het gebruik van deze termen hieronder:
Ontdaan: Mozes had zich in zijn tijd “van de Amorieten ontdaan” (Num. 21:32). Maar later schrijft hij: “U steekt vandaag de Jordaan over om binnen te gaan om naties te verdrijven die groter en machtiger zijn dan u” (Deut. 9: 1; 11:23; 18:14; 19: 1; enz.).
Verdrijven: Mozes schrijft dat God “De schrik voor Mij [God] zal Ik vóór u uit zenden, en al de volken waaronder u komt, zal Ik in verwarring brengen. En Ik zal al uw vijanden voor u op de vlucht doen slaan… Ik zal hen geleidelijk vóór u uit verdrijven, totdat u zo in aantal toegenomen bent dat u het land in erfbezit kunt nemen.”(Ex. 23:27, 30). Dit leert dat de oorlog een proces was – en niet van de ene op de andere dag. Het impliceert ook dat veel van de mensen die vertrokken, in leven zouden worden gelaten. Dezelfde taal van “verdreven worden” beschrijft de gebeurtenis rondom Adam en Eva (Gen. 3:24), Kaïn (Gen. 4:14) en David (1 Sam. 26:19) – die allemaal in leven werden gelaten.
Omkomen en vernietigen: Mozes zegt dat God in staat is om “u om te brengen en weg te vagen. U zult weggerukt worden uit het land waar u naartoe gaat om het in bezit te nemen.”(Deut. 28:63). Maar toen deze gebeurtenis plaatsvond, werden degenen die de stad ontvluchtten gespaard (Jer. 38: 2, 17).
Op het eerste gezicht lijken al deze termen te verwijzen naar een absolute vernietiging van de mensen. Maar als we hun andere gebruiken in de Bijbel zien, ontdekken we dat dit geen absolute uitdrukkingen zijn.
8. Hoe zit het met de vrouwen en kinderen?
Zoals we al hebben gezien, is het bevel om “volkomen te vernietigen” hyperbolische, die consistent is met de oude oorlogsretoriek uit het Nabije Oosten. Over vrouwen en kinderen kunnen echter nog een paar opmerkingen worden gemaakt.
Ten eerste waren deze steden militaire forten. Ze waren niet voor burgers. Dat wil zeggen dat er in deze steden niet veel vrouwen en kinderen hebben gewoond. Copan schrijft:
Er is geen archeologisch bewijs van burgerbevolking in Jericho of Ai. Gezien wat we weten over het Kanaänitische leven in de bronstijd, waren Jericho en Ai militaire bolwerken… Het gebruik van ‘vrouwen’ en ‘jong en oud’ was slechts het taalgebruik uit het Oude Nabije Oosten die zelfs gebruit kon worden als er helemaal geen vrouwen, jong en ouderen zouden wonen. De taal van ‘allen’ (‘mannen en vrouwen’) in de gebeurtenissen rondom Jericho en Ai is een ‘stereotiepe uitdrukking voor de vernietiging van al het menselijke leven in het fort, die, zoals we al gelezen hebben, vermoedelijk volledig samengesteld was uit strijders’. De tekst vereist niet dat vrouwen, kinderen en ouderen in deze steden aanwezig zijn geweest.16
Het enige voorbeeld van een vrouw in een van deze steden was de prostitué Rachab, en ze werd gespaard (Joz. 2). Het is dus goed mogelijk dat vrouwen en kinderen niet aanwezig waren in deze steden. Als ze er wel waren, werden de onschuldige levens gespaard.
Ten tweede waren de Kanaänitische vrouwen alles behalve onschuldig. In Numeri 25: 1-2 lezen we dat de Midianitische vrouwen schuldig waren aan het verleiden van de Israëlitische mannen. Deze actie was meer dan alleen maar overspelig gedrag. Deze mannen werden verleid tot Baälaanbidding (Num. 31: 16-18). Bedenk goed dat de Baälaanbidding geen onschuldige religie was; het was een gruwel! Het offeren van kinderen was heel gebruikelijk! Atheïst Richard Dawkins bekritiseert Mozes: “De barmhartige terughoudendheid door zijn soldaten maakte Mozes woedend, en hij gaf bevel dat alle jonge kinderen moesten worden gedood, net als alle vrouwen die geen maagd meer waren … Mozes was geen goed rolmodel voor onze moderne moralen.”17
Op het eerste gezicht lijkt dit verhaal barbaars. Maar Dawkins mist duidelijk het punt. De maagdelijke vrouwen werden gespaard, omdat ze de mannen niet hadden verleid (denk aan Num. 25: 1-2). Daarom werden de schuldigen gedood en werden de onschuldigen gespaard.
Ten derde, hoe zit het met de Kanaänitische kinderen? Waarom heeft God de kinderen vermoord? Zoals we al hebben opgemerkt, stonden kinderen hoogstwaarschijnlijk buiten het oordeel over Kanaän. Joshua gebruikte militaire oorlogsretoriek, en al deze locaties waren militaire forten – geen burger steden. Maar zelfs als er kinderen zijn gedood, kan dit een daad van Gods barmhartigheid zijn geweest. Als deze Kanaänitische kinderen waren opgegroeid in deze samenleving, waren ze gedwongen tot prostitutie, waren ze moordenaars geworden of zelf gebruikt kunnen worden als offer, geroosterd op de brandende altaren van Baäl! Bovendien zouden ze, vanwege hun overtredingen, na hun dood mogelijk voor eeuwig van God gescheiden zijn geweest. Omdat deze Kanaänitische kinderen stierven vóór de leeftijd van eigen verantwoording (en ja, de Bijbel leert over de redding van zuigelingen),18 ze werden weggenomen om rechtstreeks bij God te kunnen zijn. Daarom, hoewel de onmiddellijke actie barbaars lijkt, zouden deze kinderen in de onmiddellijke aanwezigheid van God zijn gestuurd – in plaats van te moeten blijven in hun gruwelijke en barbaarse omgeving.
9. God heeft het recht om te oordelen – als Auteur en Onderhouder van het leven
Ieder mens zal op een gegeven moment sterven. De vraag is niet of we zullen sterven; dee vraag is wanneer we zullen sterven. God neemt uiteindelijk elk leven. Aangezien God de auteur en instandhouder van het leven is, heeft Hij recht op het menselijk leven, een recht die wij niet hebben. Job zei: “Naakt kwam ik uit de schoot van mijn moeder, en naakt zal ik daar terugkeren. De HERE heeft gegeven en de HERE heeft genomen… ” (Job 1:21). Het is Gods zaak hoe en wanneer hij besluit een einde te maken aan ons leven – niet het onze. We leven hier op aarde – niet als een recht – maar door de genade van God. Soms kan je hier een idee van krijgen als we zeggen dat een dokter ‘voor God speelde’ door een patiënt in een ziekenhuis nieuw leven in te blazen, te redden van de dood. Daarom was God niet slecht door de vernietiging van de Kanaänieten te bevelen. Hij handelde slechts volgens het recht die Hem, als auteur en instandhouder van het leven, alleen toekomt.
Verder lezen:
Copan, Paul. Is God a Moral Monster?: Making Sense of the Old Testament God. Grand Rapids, MI: Baker, 2011.
Wenham, John William. The Goodness of God. Downers Grove, IL: InterVarsity, 1974.
Jones, Clay. “Why We Don’t Hate Sin so We don’t Understand What Happened to the Canaanites: An Addendum to ‘Divine Genocide’ Arguments,” Philosophia Christi n.s. 11 (2009).
Eindnoten:
[1] The war with Canaan is contained in three premier passages: the Jews departed from Sinai (Numbers 20-22), crossed the river and took over parts of southern Canaan (Josh. 6-10), and then took over northern Canaan (Josh. 11).
[2] Dawkins, Richard. The God Delusion. Boston: Houghton Mifflin, 2006. 280.
[3] Wright, G. Ernest, and Floyd V. Filson. The Westminster Historical Atlas to the Bible. Philadelphia: Westminster, 1945. 36.
[4] Wenham, John William. The Goodness of God. Downers Grove, IL: InterVarsity, 1974. 126.
[5] Wenham, John William. The Goodness of God. Downers Grove, IL: InterVarsity, 1974. 127.
[6] Clay Jones, “Why We Don’t Hate Sin so We don’t Understand What Happened to the Canaanites: An Addendum to ‘Divine Genocide’ Arguments,” Philosophia Christi n.s. 11 (2009): 61.
[7] Clay Jones, “Why We Don’t Hate Sin so We don’t Understand What Happened to the Canaanites: An Addendum to ‘Divine Genocide’ Arguments,” Philosophia Christi n.s. 11 (2009): 61. See footnote.
[8] Wenham, John William. The Goodness of God. Downers Grove, IL: InterVarsity, 1974. 124.
[9] Let ook op de relatie tussen de Koning en de Wet in Israël. In de heidense wereld was de koning de wetgever en de opperbevelhebber, die de wet op elk moment konden overtreden of herzien. Als we echter naar het OT-verhaal kijken, zien we dat de koning niet boven de wet van God stond; hij was er eerder onder. Dit concept van lex rex (“de wet is koning”) was volkomen onbekend in het oude Nabije Oosten, dat rex lex beoefende (“de koning is de wet”). Zo confronteerde Nathan David met zijn moord en overspel op basis van Gods wet (2 Samuël 12). Elia daagde Achabs moord op Naboth uit op basis van de wet (1 Koningen 21). Uzzia kreeg melaatsheid omdat hij de priesterlijke rol had overgenomen, die buiten zijn wettelijke jurisdictie viel (2 Kronieken 26).
[10] Copan, Paul. Is God a Moral Monster?: Making Sense of the Old Testament God. Grand Rapids, MI: Baker, 2011. 178.
[11] Zelfs na dit grote en verschrikkelijke oordeel bleven de Kanaänieten de Joden vervolgen (Richt. 3:13; 6: 3; 7:12; 1 Sam. 15).
[12] IOp dezelfde manier, toen Egypte werd geoordeeld, werden veel Egyptische burgers (“een gemengde menigte”) gespaard (Ex. 12:38). In feite geloofden zelfs sommigen van Farao’s volk God en ontsnapten aan het oordeel (Ex. 9: 19-21).
[13] Copan, Paul. Is God a Moral Monster?: Making Sense of the Old Testament God. Grand Rapids, MI: Baker, 2011. 179.
[14] Copan, Paul. Is God a Moral Monster?: Making Sense of the Old Testament God. Grand Rapids, MI: Baker, 2011. 172.
[15] Hess, Richard S. Joshua: An Introduction and Commentary. Downers Grove, IL: InterVarsity, 1996. 217.
[16] Copan, Paul. Is God a Moral Monster?: Making Sense of the Old Testament God. Grand Rapids, MI: Baker, 2011. 175-176.
[17] Dawkins, Richard. The God Delusion. Boston: Houghton Mifflin, 2006. 275.
[18] Jesaja schrijft dat er een leeftijd is voordat een kind in staat is om “het kwade te weigeren en het goede te kiezen” (Jes. 7:16). De kinderen van Israël werden niet verantwoordelijk gehouden voor de zonden van hun ouders tijdens de Omzwervingen, omdat ze “geen kennis hadden van goed of kwaad” (Deut. 1:39). David geloofde in een hiernamaals, en hij dacht dat hij na de dood bij God zou zijn (Ps. 16: 10-11; zie ook Rom. 4: 6-8). Dit wetende, is het interessant erop te wijzen dat David zei dat hij zou gaan om bij zijn kind te zijn, die was overleden (2 Sam. 12:23). Dit toont aan dat zijn kind ook in de hemel moet zijn (zie ook Jezus ‘onderwijs over dit onderwerp in Mk. 10:14; Mt. 18: 3; 19:14; Joh. 9:41).
Dit artikel komt van: http://www.evidenceunseen.com
Gecorrigeerd en vertaald door Jurgen Hofmann, August 2024.
